می زنم فریاد کی دادار پاک

مر  چرا آورده ای ازخود به خاک

 تو ،مرا ، از روح  خود دادی سرشت

لوح هستی ام  چه می خواهی نوشت

گر منم  تو در زمینم جای نیست

آمده موعد شکرخایی

حالیا ،جمع دوستان جمع است

ویس و رامین ، وامق و عذرا

بی ریا، جمع دوستان جمع است

عده ای جام باده می نوشند

من شنیدم ز درخت
که به جان
شوق دویدن دارد.
از شما می پرسم.
باورش می دارید؟

من و او ساخته ایم .
قایقی رویایی ،
که به همراهی باد
میدود تا به افق

دیشب به خوابی اندرون

کو عمق آن هر دم فزون

می گفت هاتف بی گمان

از مستی و عشق و جنون

 گفتم که بی شک با  منش 

 پندی  حکایت می کند

روزی فقیری با  صفا

مستوره َ جود  و سخا

بیست و دو نفر

 چهار داور

 یک توپ

  و میدانی سبز 

اینجا  کلوزیوم است

 و اینها گلادیاتور های

تو چرا می  خواهی

درنگاهت

به چکانی اندوه؟

بنویسی ماتم؟

 این  نامه نوشتم

که بخوانید

و بدانید

یکباره تن خویش

 به ذلت 

ساعت را می سازیم.
به دستان خویش
و به شماره می نشنیم
تیک تاک هایش را.

بر جانمان فرو میریزند
هراس عبور لحظه ها را

 اسیریم و  در مانده

 و بی پناه

چه مانده  از  آن هیبت

و فر و  جاه

کجاییم  اکنون ،

شده  عمرم همه تکرار،

بدان می خندم.

غصه  و  درد  دل آزار ،

بدان می خندم..

بال  پروانه اگر سوخت

بازهم

هوای تازه  می خواهد

این  سر  مانده

در پس غوغا

باز دل

بی هراس از شب

می نشیند

در فضای  گرفته و  محزون

خواب دیدم

که مانده ام بیدار

آسمان  پر  ستاره  اما باز

دور  تا  دور  من